Je lijkt me een heel gevoelig mens. Krijg je daar niet mee te maken wanneer je op 'onderzoek' uit gaat voor een eventueel volgend boek en wordt het je dan niet soms teveel?
Je hebt gelijk, ik ben behoorlijk gevoelig, ik trek me zaken te veel aan en dat kan wel eens emotioneel uitputtend zijn. Ik kruip in de huid van mijn personages en voel wat zij voelen. Dat geldt ook voor de daklozen die ik beschrijf in Verdorven, zoals de Kleine Man die Alzheimer heeft. Intriest vind ik het als ik door Berlijn en Lissabon dwaal en zie hoe sommige mensen als beesten in kartonnen dozen leven, vervuild, zonder medische verzorging, genegeerd door voorbijgangers met hun steevast afgewende blikken. Daar denk ik aan als ik ’s nachts wakker lig.
Lees hier het hele interview: